Ο Αριστοτέλης συνέδεσε την οικονομία με την πολιτική, ορίζοντας την πολιτική ως ενεργό ενασχόληση του πολίτη με τα κοινά και την οικονομία ως ενεργό ενασχόλησή του με τη διοίκηση οίκου, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο καταμερισμός εργασίας και οι αποφάσεις που λαμβάνονται σχετικά με το τι και πώς θα παραχθεί, αλλά και με το πού και πώς θα διανεμηθεί το παραγόμενο προϊόν. Ο Οικονομικός (Α΄ και Β\'), τα Πολιτικά, τα Ηθικά Νικομάχεια, η Ρητορική, η Ρητορική προς Αλέξανδρον είναι τα οικονομικά έργα του που τον αναδεικνύουν σε πατέρα της έννοιας της ιδιοκτησίας και σειράς άλλων βασικών οικονομικών και πολιτικών όρων άλλων επιστημών. Οι οικονομικές σκέψεις του εκκινούν από την άποψή του για τη δημιουργία του κόσμου, με τους θεούς να έχουν δημιουργήσει τον κόσμο και τους θνητούς να κάνουν χρήση των αγαθών (πόρων) που τους παρέχει η φύση ή που προκύπτουν από παραγωγική ή μετασχηματιστική διαδικασία. Έτσι, διαιρεί τα αγαθά σε ποιητικά όργανα (μέσα παραγωγής) και πρακτικά (μέσα κατανάλωσης). Είναι ο πρώτος που ασχολείται λεπτομερώς και σε βάθος με φαινόμενα της Οικονομικής Επιστήμης, διατυπώνοντας τη θεωρία της αξίας, διακρίνοντας την αξία των αγαθών σε χρηστική («οἰκείαν χρῆσιν») και ανταλλακτική («ἀλλαγῇς ἕνεκεν»). Η χρήση και η ωφέλεια αποτελούν βασικά κριτήρια αποτίμησης των αγαθών και διατυπώνει τη θεωρία της ωφελιμότητας, και τη θεωρία της ελαστικότητας της ζήτησης. Χρησιμοποιεί ως κύριο κριτήριο της ανάλυσής του το κόστος ύλης / εργασίας, και γίνεται έτσι ο πρόδρομος του ιστορικού υλισμού, όπως εκφράζεται από τον Κ. Μαρξ.